Juni 2016. We zijn onderweg naar het
internationale Peugeot-evenement in Oosterbeek. Het gevoel een opwindend
weekend te zullen hebben overheerst in de cocon van onze Peugeot 504. Leuke
nieuwe contacten, oude bekenden. Bekende en nieuwe oude Peugeots. Het is ook
een beetje de eerste officiële coming out
van ons in de Peugeot 504. Al een tijd geleden aangeschaft, maar voornamelijk
stilgestaan met problemen van uiteenlopende aard. Dankzij uitgebreide verbouwingen aan het huis zijn de
reparaties schromelijk op de lange baan geschoven.
Maar
nu is het dan toch zover. Ik denk dat we de eerste 150 kilometer aan één stuk gereden hebben,
om vervolgens toch ook een beetje opgelucht het gazon op te draaien naar de
tijdelijke parkeerplek. Het ziet er geweldig gezellig uit. De opwinding is
terecht. Eerst maar eens in het hotel installeren, maar de sleutelbos is nog
steeds onwennig. Thuis sluit ik nooit af en blijven de sleutels in het contact,
wel in de schuur uiteraard. En verder eigenlijk nog nooit in den vreemde
geparkeerd. Dus toch maar een rondje om de 504. De sloten reageren voor mijn
gevoel allemaal anders.
Het
beeld van de 504 klopt, ze heeft een langdurig leven gehad vol van zware
beproevingen en is met minimale financiële middelen aan de praat gehouden. Het
type auto waar ik als een moeder Theresa vaak voor val, wat onhandig uit kan
pakken. Maar soit, afsluiten maar. Er ligt niet veel in wat een ander nodig kan
hebben, maar je weet het maar nooit. Bij de kofferbak twijfel ik. In de Peugeot
404 coupé gebruik ik een identieke sleutel als de contactsleutel. Dus daar ging
ik, met mijn contactsleutel in het slotje. Ik wist meteen dat ik fout zat, er
was alleen geen weg meer terug. Letterlijk. De sleutel stak er halverwege uit
en bleef zitten waar die zat. Het is wel mijn enige contactsleutel.
Een
zwaar gevoel zakt mijn benen in, het gevoel dat het weekend meteen voorbij is.
Ik probeer wat steviger te trekken. Niets gebeurt er. ‘Verzin een list’: denk
ik nog, maar ik weet het even niet meer. Als een volleerd kluizenkraker even
duwen, een tikkie naar links of naar rechts en dan, voordat de sleutel het door
heeft, plotseling trekken. Niets. Geen millimeter. De sleutel gaat alleen wat
op en neer, verder is er geen beweging in te krijgen. Gebogen sta ik daar, met
de neus op de kofferbak, gelukkig heb ik het idee dat niemand om me heen iets
in de gaten heeft. Behalve partner Mirte, die zich afvraagt wat ik aan het doen ben?
Los van het chagrijn dat zich meester van me maakt, moet ik het probleem wel
oplossen. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Toch maar wat meer kracht
uitoefenen. De sleutel kan stukgaan, maar ik moet hier toch een keer vandaan.
Niets. Weer niets. Meer kracht, en hij schiet los. Maar wel met een
beschadiging. Niet aan de baard gelukkig, maar bovenop ontbreekt een ronding. Die zit in het nu nog onafsluitbare slot.
Belangrijker, kunnen we morgen rijden? Eerst inchecken (uitstelgedrag, ik weet
het) en bier drinken. Naast een lekker biertje buig ik de sleutel zo recht
mogelijk op de terrastafel en hoop er het beste van. De sleutel is in mijn
broekzak een berucht scherp wapen geworden. Maar, werkt het nog? Gesterkt en
aangemoedigd door enkele toevallige vertrouwelingen aan de biertafel die ik op
de hoogte heb gebracht, start de 504 meteen. Mooi. Dat is dat. Het weekend kan
beginnen...
Thuis gekomen hebben we echt een paar dagen
heimwee naar de geweldige sfeer. Maar er wordt weer gewerkt en de 504 staat op haar
vertrouwde plek. Toch maar eens zoeken naar een sleutelservice in de buurt, het
is immers een ouderwetse sleutel. De HUBO in Haren is het dichtstbijzijnde. Op een
zaterdagochtend, het zonnetje schijnt, wat kan me gebeuren, ga ik per 504 de
paar kilometer overbruggen. Vlakbij de HUBO parkeer ik en word ik uiterst
vriendelijk geholpen. Maar het model sleutel, dat is er niet meer. Hoewel… Een oud
bakje komt ergens van achter onder de toonbank vandaan en een zakje met PEUGEOT
gaat open. Het moedermodel komt na enig zoeken tevoorschijn. Verguld bestel ik
er meteen twee.
Na wat freeswerk wordt het tijd om te passen, de nabij staande 504
slaat meteen aan, maar nu met een nieuwe sleutel. Bijna juichend betaal ik 7,50
voor de twee nieuwe sleutels. Hiep hoi HUBO houwen zo. Moeder Theresa kan
tevreden zijn, het gaat steeds beter met een van haar kinderen.
