Ik vermoed vaak dat het kuisen van het heren- of damesrijwiel de echte aanleiding is voor de marteling. Natuurlijk, je bent in de natuur, ademt de fijne rotting van het bladerdek in tot diep achterin je longen, want je rijdt het snot voor je kop. De bossages zijn het oneens met je actie, striemende twijgjes, onschuldig ogende paaltjes (cultuur) en wandelaars die alle aandacht hebben op het groeiende paddestoelenarsenaal schrikken zich doorgaans wild. Heb je geen lawaai, is het weer niet goed. Hoewel geen lawaai?
Gehijg en gepuf, ratelende derailleurs, klapperende kabels en geschreeuw als waarschuwing dat er weer een stel in katzwijm ligt bij een klontjestrilzwam. Geratel van de vrijloop. Nee, zo stil is het niet. Maar ik fiets deze winter weer door. Op de racefiets. Waarom? Tja, omdat het kan. Niet op 1 januari, dan rijd je te veel lek. Niet op de dag ervoor, dan heb je hopelijk wat beters te doen. Maar winterkleding aan, de vrieslucht diep in je longen, je fiets nonchalant tegen een sneeuwhoop. En bovenal. Ik heb geen ATB. Of liever gebruik ik de Franse term, VTT. Ik ben al wel stiekem aan het kijken en bezig met een soort van sparen. Weet inmiddels dat maatvoering van het frame anders werkt, en uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. En er veel keuzes gemaakt moeten worden over vering, remmen en wat niet al.
De spullen heb ik er voor. De winterkleding, de helm, het is allemaal hetzelfde. Toch blijf ik voorlopig liever op de weg. Ik heb er de fiets voor en zo vaak is het geen Elfstedenweer. Wat best jammer is. Nee, fietsen op de racefiets in de winter heeft echt wel iets, de krappe daglichtplanning op een mooie zondag in januari, wachten tot de zon op haar krachtigst is in de middag. En we kunnen alweer dromen van de voorjaarsklassiekers in Belgie, al dan niet onder barre weersomstandigheden. Op naar de kasseien en het voorjaar. Nergens is het seizoen zo voelbaar als op de fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten