De rit erheen over de stille welhaast uitgestorven A31, de rest van het verkeer rijdt achter je of je voorbij. De toendra van Nederland zet zich kwadratisch voort in de dorre omgeving van Duitsland, ook al begint het matig te regenen. De natuur mag niet langer op zich laten wachten bij temperaturen boven nul en noodzakelijke irrigatie. Maar het moet allemaal nog. Aangekomen in Essen, begeven we ons naar de beurs, klassiek in Duitsland.
Via ingang oost beginnen we in de BMW-hal. Mooi transparant land met nog een behoorlijk aantal wereldspelers als automerk. De BMW-hal, de Mercedeshal en de VW-hal. Audi laveert daar behendig maar veel minder prominent tussendoor. We zwijgen over Opel en Ford. Die zijn aanwezig, maar meer terloops. De eerste aanblik van kitsch op een leuke manier is de Barokengel (502) met biertap. Dijenkletsen natuurlijk, maar wij hebben de bierfiets. Verder een wulps overzicht van groter, glimmender en ouder. Wat een historie heeft Duitsland. Ik ben echt onder de indruk. Een BMW 507, getekend door Albrecht Graf von Goertz en met zo'n naam een van de mooiste Duitse roadsters op zijn naam hebbend, ik heb er meerdere gezien. Meer nog onder de indruk ben ik van de 503 coupé. Ik heb er enkele gezien, en weet dat het een mooie coupé is, maar na een paar voorbeelden, sta ik te trillen op mijn benen. Graf Goertz.
Serieus werk voor de Duitser. Leuk, workshops plaatwerken, lassen, restaureren. Er is een hele academie. En er staan stuitende voorbeelden vakmanschap, die vaak ook in een verkeerd keelgat schieten. Onderstaande Bugatti is niet eentje uit 1931, maar is daar slechts op gebaseerd. Bouwjaar 2011. Je bent ziek als je er eentje koopt en betaald voor een origineel. Maar dat is oplichting. Wat ik zie staan is een fraai staaltje vakmanschap, en ben blij dat het blijft bestaan. In Argentinie, dat dan weer wel. Een replica mag een replica zijn, te koop voor 220.000 euro. Ik heb het even niet liggen, maar een originele Bugatti 35 kost zomaar een miljoen meer. Dus, ja, deze is bereikbaarder zeg maar, en is er een markt. Maar houd de zaken gescheiden, echt is echt, nieuw is replica. Ik vermijd het woord nep, want ik kijk niet naar een model dat nep is. Het is een echte machine, en daar word ik blij van.
Verder ben ik erg voor origineel. Een Facel III kocht ik in Amerika. Een witte. Lucky me, dit bleek origineel een zwarte met rood leer, de 87ste van de 432 ooit gebouwde. En zo wordt ze nu weer. Maar een verwaarloosde FV2 gaan verzagen tot een cabriolet, terwijl er ooit maar twee cabriolets van zijn gemaakt, is ziek. Hier rommel je aan de historie. En verpest je deze, wat mij betreft, grondig. Een Facel redden is er eentje naar het origineel restaureren. Er je eigen wens overheen verbouwen is niets meer of minder is dan geschiedvervalsing. Kom op, zoveel zijn er niet meer. Deze is reeds dakloos gezaagd. De rest van de restauratie volgt nog. Zeg maar.
Had ik haar maar gevonden, dan had ze nu nog een dak boven haar hoofd gehad. Ook uit respect voor een van de allermooiste Facels die ik ooit zag op Retromobile. Zie het plaatje hieronder, ooit eigendom van mevrouw Daninos, -vrouw van-. Mijn dag was niet grondig verziekt, het was erg leuk in Essen, volgend jaar graag weer. Medebezoeker Jilles en ik zijn het grondig eens, we gaan voor origineel. Een beter voorbeeld dan onderstaande FV2 cabriolet bestaat er dan ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten