Horrorlente

Fietsen in de winter, je kan er een ATB-fiets voor gebruiken, of in de spreektaal: een Mountainbike. Ook kun je gewoon op je racekarretje blijven fietsen als het weer even meezit. Ik heb beide gedaan, maar niet met verve. Dat zit zo.

Net na de jaarwisseling ben ik op zoek gegaan naar een carbonfiets, gewoon omdat het kon. En de aanbiedingstijd dan volop aan de gang is met overjarige fietsen. Nieuw, maar van vorige jaargang. Italiaans moest het worden. Tja. Net als bij mijn vorige fiets werd het vrijwel meteen winter toen het nieuwe 'setje wielen' in de kamer stond te pronken. Ergens houd je daar rekening mee, dus dat geeft niet. Er komt vanzelf een weekend dat het een keer lekker is, meevalt en niet regent. Voor de winterse periode had ik immers een ATB?

Op droge wegen kun je uitstekend wielrennen, ook als het vriest. Met de ATB het bos in is toch heel iets anders. Stuurmanskunst, lef, ik ben in het bos al een paar keer gevallen, tot in de sloot aan toe om als een hofnar eenzijdig in een andere modderkleur thuis te komen. Met de racefiets val ik nooit. Maar altijd maar die winterkleding, fietsen en zweten. Het mag ook eens mooi weer zijn. Maar we overleven maart. In april ga ik voor het eerst weer eens met de fiets naar het werk. (30 km enkele reis) Meestal doe ik dat het hele jaar door, de laatste keer was een uitzonderlijke dag, 28 februari. En de eerste keer in 2013. April is verder geen fietsmaand. Een straffe noordoostenwind beneemt je de adem, en vooral de lust je er aan te wagen. Het sneeuwt met enige regelmaat. De ATB laat zich gewillig over de bevroren ondergrond drillen, de tanden klapperend in de mond.  

Mei neemt een kille houding aan in het begin. 'Ach, het moet een keer omslaan' denk je bij jezelf als je maar weer eens een lange koersbroek aantrekt. De handschoenen inmiddels wel met open vingers, maar meer vanwege de kalendermaand dan dankzij de temperatuur. Enfin, u kent de maand mei. Als we afgelopen winter zo'n stabiele periode vorst hadden gehad, waren de Elfstedentocht en de Noorderrondrit elk weekend gereden.

Het is juni geworden. En het is best eens een mooie dag. Maar nee, het is nog steeds niet om over naar huis te schrijven. De vakantietijd nadert, ik wil geen lange broek meer aan op de fiets, maar lekker met blote armen en benen me in het zweet jagen. Het kan soms, maar dan kan ik ook niet altijd.

Zelfs in Frankrijk was het niet veel beter. De komende weken moet het dan gaan gebeuren, die omslag. En trouwens, de nieuwe fiets is een Amerikaan. Het gevoel blijft knagen dat de volgende een Italiaan moet gaan worden. Ik ben er aan toe, in ieder geval aan normaal Italiaans zomerweer. Heel erg.