zondag 12 oktober 2014

Automobielen

Beste mensen,

Mijn blog gaat over automobielen en meer, maar vooral over niet automatisch bewegende voertuigen. Daar heb ik niets mee, hoewel de naam automobiel een suggestie die kant op slingert. Nee, maatschappelijk relevante dingen worden in diverse media belicht, ik heb het graag over mijn onderbuik. En die groeit. Ook qua gevoel. Met de toegenomen ruimte heb ik een toegenomen stallingswens. Afgelopen weekend kreeg ik bijna een 604 V6 in de schuur, omdat het zo handig leek. Met de sleutels erbij, kon je er nog eens in rijden ook. Geintje natuurlijk, maar het hart klopte me in de keel. Zo is er vlakbij een eerste type 404, die ik graag in de schuur heb staan. Met werk, en daar zit ik niet op te wachten. Maar luister, wie zegt dat het 'af' moet zijn? Het bezit van de zaak is soms het begin van het vermaak.





Afgelopen weekend stond ik naast een Hopjesvlabruine Ami6 Break. Prachtig gerestaureerd, het leven er niet uit, de knullige brug van eigenwijze achterruit naar break kon je nog in de carrosserie zien zitten. Mooi. Niet platgeslepen of volgeplamuurd.  Een heerlijke auto om te zien en voor mij onbereikbaar. Waarom? Ze zijn er nog wel, ook als berline. Maar het onbereikbare zit 'em in het lijstje. Dat altijd maar weer sluimert. Een shortlist is niet het woord. Het is een longlist van wensen waar geen levens vanaf hangen, of opperst geluk. Maar toch.



Zo reden we dit voorjaar achter een gedroomd merk. Lancia, in Noord Frankrijk. Erin vier gelukkige Belgen. De Flavia Berlina was redelijk gevuld maar feestte zich om de zich aandienende rotondecurves. Een waar feest om achteraan te rijden. Ja, een Lancia moet er komen. Om het merk in deze donkere nadagen te steunen? Nee, het is een fantastisch merk met historie waar je iets van wil vinden. En dat doe ik, de schuur staat wagenwijd open voor een Lancia. Ik weet wel welke, maar doe even geen prijsopdrijvende uitspraak.




En dan kom je, op zoek naar een toonbank, in Vlaanderen een vooroorlogse 7C tegen. Niet te koop. Ik zou er desondanks maar zo aan vast kunnen zitten. Het leven is als een blog, het schiet alle kanten op en overal is er wel iets te halen. Voorlopig houd ik het bij drie merken, maar er is altijd ruimte voor meer. Toch? En dan heb ik het niet over de bankrekening. Die negeer ik zoveel mogelijk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten