Vanaf medio januari wonen we onder de rook van de stad en niet meer halverwege het centrum. En dat bevalt goed, kan ik melden. Opeens is er ruimte voor al je vergaarde spullen, verdeeld over meerdere geconsumeerde huishoudens. Je hebt nog wel eens iets dubbel. Eerst maar in opslag. Een grote schuur staat garant voor netjes geparkeerde klassiekers in allerlei staten van onderhoud, een slordige verzameling fietsen, de meeste niet echt begaanbaar. Hoe de spullen het al die jaren overleefd hebben, in garageboxen en vage stallingen, een mirakel.
Maar soit, al die ellende is voorbij, alles lekker bij het huis. En dan is er nog iets. De echte stadsvogel, de Merel, is hier ook. In overvloed. Maar daarnaast hele zwermen Koolmeesjes, Musjes. Het in maart opgehangen nestkastje is eigenlijk permanent bewoond. Dat kan in de stad ook, maar hier buiten is dat nog veel mooier. En het is voor het eerst dat het gelukt is, een bewoond nestkastje bezitten. Het hele weekend genieten we van de overijverige moeder mus, die steeds als een soort van oefening in geduld op een verderop hangende tak zit met voer in de snavel. Terwijl het jong het uitkrijst. Maar wel een heerlijk geluid. We adopteren de mussenfamilie, en houden met een schuin oog de katten in de gaten. maar het was warm, heul erg warm. Die lagen voor Pampus.
We zijn er niet uit of er één of twee jonkies in het kastje zitten. Het moment van uitvliegen komt ergens ook wel dichtbij, maar we hebben geen idee. Dat is, zoals bekend vaak het gevaarlijkste moment. We hadden beter moeten weten. Terwijl ik het avondeten kook, we zijn wat later thuis gekomen, laten we de katten er uit. Op het moment dat ik twee stukken zalm in de pan laat glijden, hoor ik aan de andere kant van het raam paniek (vogelgeluiden) en bespeur katachtige bewegingen. Het volgende moment zie ik de mus 10 centimeter boven onze wegrennende kat vliegen. Ik er achteraan, maar het is te laat. Het jong is er al ingebleven.
Shit. Ik ben er ziek van. Met natuur heeft dit niets te maken, wel met instinct. Ik baal er van, had beter op moeten letten. Door alle consternatie mislukt de zalm ook. Nog een dier voor niets gestorven. Leergeld voor de volgende keer. Gezien het huidige wereldleed, dat nu Nederland treft, valt dit onder de categorie 'erg klein leed'. Maar het zal me niet snel weer gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten