Liefde in tijden van oorlog

Liefde in tijden van oorlog

Liefde is oneindig, als het goed is. Mijn ouders zijn van 1927. Oorlogskinderen. Beleven de jaren dertig als gegeven en het eerste lustrum van de jaren veertig als bizar tijdsgewricht. Te jong om deel te nemen aan het grote conflict, te oud om het van je af te laten glijden. En meteen na de oorlog leren ze elkaar kennen. Jongens uit Garmerwolde, Thesinge, Ten Boer. Fietsend op zoek naar vrouwelijk schoon op het platteland. De stad ligt achter hen. Het platteland, met de zachte klei als basis. Het stof van klei is eigenlijk heel zacht, het is geen schurend zand. Stedum is een baken in het land, vroeger kwam de zee er net niet aan toe. Hier vond mijn vader mijn moeder.

In Stedum leerden mijn ouders elkaar kennen. In Huizinge beloofden ze elkaar de eeuwige liefde. Wijsheid komt vaak met de jaren. Liefde komt meestal sneller. En terugblikken is nog weer jaren later. Na het overlijden van mijn vader komen de verhalen bij mijn moeder los. De plek waar ze, schuchter als ze waren, elkaar voor het leven trouw hebben beloofd, was achter de boerderij die nu de plaats Melkema heet. De VVD heeft er wel eens een vrolijke bijeenkomst gehouden. De boerderij met uitstraling staat er tegenwoordig sneu bij. Waar mijn ouders, de oorlog eenvoudig overleefd, nog onbekommerd door het Groninger land fietsten, heeft de vondst van aardgas eind jaren vijftig aardig wat gevolgen gehad. Nederland is er rijk van geworden, de keerzijde dat Nederland er afhankelijk van geworden is.

De muur waartegen mijn ouders schuchter elkaar de liefde verklaarden, wordt tegenwoordig gestut. Ivo Opstelten laat zich er niet meer zien. Henk Kamp al helemaal niet. Groningen staat vol met prachtige panden, en Nederland vraagt zich af wat we ermee moeten doen. Het liefst gewoon miljarden uit de grond blijven halen is natuurlijk de bedoeling. Bevingen, akoestische knallen. Groningen heeft het, Groningen beeft het. Groningers zijn helden, ik zou nergens anders willen wonen. Kies deze maand. Niet voor Russisch gas, dat is niet de discussie. Maar kies voor hier, voor Nederland. Kies voor mijn ouders.