Pianomuziek, even later een klassiek strijkje. De ruimte is afgesloten met zwarte doeken, geen daglicht komt er binnen. Stuk voor stuk staan de erfstukken op een voetstuk, verlicht door spaarzaam LED of Natrium oranje straatverlichting. De sfeer in het heilige der heilige gekomen te zijn, door drie controlepunten, wordt erdoor versterkt. De collectie is zeldzaam effectief gehyped via alle gangbare kanalen. De gedrukte media als laatste, om het moment voor de veiling te vergroten. Maar via de sociale media sprak iedereen er al over. En je vraagt je af, hoe kan het? Zo'n collectie die niet gebruikt noch opgemerkt is? Het antwoord vond ik in Parijs.
Roger Baillon is eigenlijk de eerste pionier autoverzamelaar, naast de gebroeders Schlumpf. Eind jaren vijftig kun je de mooiste modellen voor oud-ijzerprijzen ophalen. Met een succesvol transportbedrijf had hij zelfs chauffeurs die voor hem onderweg rondkijken. Ik kan alleen maar raden wat er in die jaren naast gebouwen te zien was, die tijd is voorbij. Roger gaat een stap verder en heeft ook een carrosseriebedrijf, waar hij een van de eerste frontstuurcabines ontwikkelt, met een enorme aluminium gril en Saurermotor, La Micheline. Het idee ontstond, naast heel veel passie op autogebied, een museum te beginnen, het hielp ook dat zijn zoon Jacques dezelfde passie ontwikkelde. Samen kochten ze de collectie bij elkaar. Maar het ging mis.
De beelden van de opslag bij het streng voor de buitenwereld afgesloten familiechateau doen denken aan de collectie die eind jaren tachtig werd ontdekt van Michel Dovaz. De ontdekking was wereldnieuws, de afloop werd pas vele jaren later duidelijk, ook weer dankzij speurwerk en veel netwerken. Daarmee is weer duidelijk dat de huidige tijd heel anders werkt. Auto's, zelfs als wrak, worden niet meer onderhands verkocht, en het werkt. Terug naar Roger en zijn gedroomde museum.
Het doel was de collectie te restaureren naar nieuwstaat en in het spoor te geraken van museumpioniers als Henry Malartre in Lyon, Baron de Lassée in Le Mans, Gaston Giron in de Vendée of Chassaing de Borredon in le Nec-Hellouin. In 10 jaar verzamelden de Baillons 200 eenheden. Geparkeerd in het chateau in Deux-Sèvres. Maar in januari 1978 sluit de firma zijn deuren dankzij een bankroet. De affaire Schlumpf is dan twee jaar oud en de collectie wordt deel van de inboedel. In juni 1979 worden er 60 auto's in originele staat geveild. In 1985 worden er nog eens 38 geveild. Daarmee was de angel er uit, en de rekenaar onder u heeft al uitgedokterd dat er het nodige overgebleven is. Maar zo werkt het collectieve geheugen niet. Onder strikte geheimhouding blijft de overgebleven collectie bestaan. In wrakke schuurtjes, halve carports en een paar topstukken op goede plekken. Het was zelfs zo strikt geheim dat de kinderen van Jacques geen vriendjes mee mochten nemen om thuis te spelen. En zo overleeft een collectie zonder dat er iets aan onderhoud of bescherming gedaan wordt. Roger sterft in 1996. Er verandert niets. Jacques overlijdt in 2013. De kinderen ontdekken de collectie, en de rest is historie, zou ik bijna willen zeggen. Wat is er met ons aan de hand? Er worden topstukken geveild, maar die gaan weg voor prijzen waar je voor de helft een perfect exemplaar koopt. En dan heb je nu een wrak. Een wrak uit de collectie Baillon, is dat hoe het werkt?
Chapeau voor het veilinghuis, heeft de maximale beleving overeind gehouden, een museum dat er nooit kwam en feitelijk teloor is gegaan voordat het open ging. De veiling van de 59 automobielen, waarvan er niet eentje zelf kon rijden, leverde een slordige 25 miljoen euro op. 1200 potentiele kopers/bieders, en niet één auto bleef bij de voorspelde prijs. Ik kreeg trek in een Panhard Dynamic Coupé Junior van 1936. 10.000 - 15.000 euro. Vergeet het maar, verkocht voor 37.000 euro, en dat valt nog mee, de restauratie waarschijnlijk niet. Ik zag laatst een vergelijkbare auto die er best goed uit zag, voor ongeveer 20.000 euro. Emotie verkoopt. De estimate was best goed in veel gevallen, de bedragen die daadwerkelijk geboden werden, onmogelijk veel hoger. Ik heb het museum gezien dat er nooit kwam. En het was fantastisch. Veel mooier dan het in werkelijkheid kon worden, en hier hebben veel restauratiebedrijven en artikelmakers voor jaren werk aan. Eigenlijk kan het niet mooier.
En dat zal meegespeeld hebben, eigenlijk kan het niet mooier, een spraakmakende barn find. Ik heb er ook eentje, uit 1993, een 404 uit 1964 die nooit gerestaureerd zal worden. Daar kom ik waarschijnlijk nooit aan toe en het kan zeker niet uit. Maar ze staat er toch maar mooi, mijn eigen barn find uit Cremieu. Ik heb die wens dus al vervuld, 59 andere liefhebbers (?) hebben dat afgelopen vrijdag in Parijs ook gedaan. Veel winst zullen ze er ook niet op maken, of ben ik nou gek? Roger Baillon was een liefhebber, en dat is mooi om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten