Keizer

Mijn voetbalcarrière zou ik in één woord kunnen samenvatten. Kort. Toch waande ik me met de oranje groten der aarde als ik bij ons achter het huis, met een reflex die alleen ik had op de terugstuiterende ballen, reageerde. De twee schuren stonden haaks op elkaar en de variatie in ramen, kozijnen, deuren en vensterbanken maakte het dat de bal soms anders terug kwam dan verwacht. Op de foto wordt net groente aangeleverd van de veiling met op de achtergrond een van de schuren. Het WK in1974 herinner ik me in felle oranje en groene beelden. Mijn opa kocht vanwege het WK een kleurentelevisie met een enorme afstandsbediening, daar heb ik wedstrijden gezien, de verloren finale zag ik thuis, in zwart wit. De belangstelling voor voetbal was bij ons thuis minimaal. Via schoolvriendjes en het voor mij bekende erf met de listige deuren, was mijn enthousiasme voor de bal gewekt. Mijn vader interesseerde zich voor een deel  zeker voor mijn voetbalcarrière, want zijn schuurramen zaten in de gevarenzone. 

Er is inderdaad weleens een raampje gesneuveld en die kon ik dan stiekem en door de tijd opgejaagd weer met stopverf en oud glaswerk repareren voordat pa thuis kwam. Natuurlijk zag hij dat wel. In de zomer van 74 was ik 9 jaar oud. Sinds mijn achtste voetbalde ik bij VV Omlandia in het naburige dorp Waar het op straat en op het erf wel ging, was ik een schijtlaars op het veld. Hoewel balvaardig, ontbeerde ik zoals veel jongens op die leeftijd inzicht in de wedstrijd, het veld was te groot. Ik kon voor het doel met een corner nog wel eens leuk uithalen als de bal uit een onverwachte hoek op me afkwam. Net als thuis, op mijn erf. De droom spatte uiteen op de lat, veel dichterbij kwam ik niet. Ik heb in een officiële wedstrijd dan ook nooit gescoord. Als back was ik niet snel genoeg en wist me met mezelf geen raad als er een aanval kwam. Hoewel, zo slecht zal het ook niet geweest zijn, maar ik was niet een spijkerharde verdediger. Dat woord kende ik helemaal niet.

Toch heb ik het vijf jaar volgehouden. En genoot van het natte gras, de geur van Midalgan op je blote benen als het koud was. Warmlopen tot je borstkas bijna ontplofte. De geur van trekdrop in de sleetse kantine. De harde noppen op de tegels in de gang naar de kleedkamer. Op de fiets terug naar huis, in het donker na een training. En daar dan ook de energie nog voor hebben. De haren nat in de nek. Mijn ouders zijn nooit bij een wedstrijd geweest en hebben mij ook nooit gebracht. Op zaterdag was mijn vader gewoon aan het werk. Het kwam niet bij ze op. 

Mijn hoogtepunt was dat ik  - eindelijk - voor het schoolteam uit mocht komen. Er was altijd met gemak een voetbalelftal uit de bovenste klassen te selecteren, maar in het begin zat ik daar nooit bij. Deze teleurstelling droeg ik met verve in plaats van het om te zetten naar ambitie. Toch was het één jaar zover. Ik was niet alleen geselecteerd, ik speelde ook daadwerkelijk mee, er zijn zelfs foto’s van en een schot op doel kan ik me nog herinneren. Uit het niets kwam de bal, ik stond weer op het erf en gaf deze een poeier de goeie kant op. De keeper was geheel verrast maar had ook zijn beste reflex van die dag. Ik scoorde met het schot dat niet beloond werd met een doelpunt. Maar oh, hoe gruwelijk is de speling van het lot. Ik sta niet op de elftalfoto. Die middag moest ik namelijk eerder naar huis, en wel voor iets dat je als lagere schoolleerling helemaal niets kan schelen, een familiedag. Ik sta huilend onder de douche, boos over zoveel onrecht. Ik heb de elftalfoto wel ergens, maar het doet me niets. Of we gewonnen hebben? Geen idee. Maar een foto, vlak voor de poeier, waar wel even over gepraat werd, die is er. De sokken afgezakt, als altijd. Scheenbeschermers heb ik nooit gehad. Het einde van mijn carrière diende zich aan. De voetbal werd ingeruild voor de fiets. Ik kon naar het voortgezet onderwijs fietsen in Groningen, 12 kilometer van huis. Ik stelde me zo voor iedereen er uit te fietsen. En dat lukte. De bal werd de fiets. Keizer werd Zoetemelk. Maar Keizer was mijn eerste held, nipt voor Johan. Maar dat is logisch.